شبت صبح می‌شود

- به یاد می‌آورم قاصدکی را که شب‌گاه به خود می‌پیچید و با صدای لرزان میخواند "شبت صبح می‌شود" اما ذره‌ای باور نداشت بتواند زخمش را به تنهایی مداوا کند. ساعتها به اطراف نگاه می‌کرد، می اندیشید و می‌اندیشید، به اعماق اقیانوس تاریک ذهنش فرو رفت، درهمین حین چشمانش را بست و مانند پارچه‌ای سیاه با اطراف تاریکش یکی شد تا مدتی همه چیز را از یاد ببرد. صبح روز بعد نور تابید و تاریکی رو از بین برد، قاصدک زخمش را در اوج افکار بسته بود، او جمله شبت صبح می‌شود را زندگی کرد.